தவிப்பு..

என்றும் இல்லாத நிசப்தம்

ஏனோ இன்று

என் வாழ்வில் நிரந்தரமாய் ஆனது

நான்கு சுவர்களுக்கு

நாட்களும் அதுவாய் கழிக்கின்றது..

பூத்துக் குலுங்கிய பூங்கா வனம்

இன்று புழுதி பல படிந்து

குருதியில் தோய்ந்த

போர் நிலமாய் என் வாழ்க்கை....

தனிமையாய் இருந்திருந்தால்

தவிப்புகள் குறைந்திருக்கும்

காதல் எனும் வடம் பிடித்து

காணாமல் போனவர்கள் பல பேர்

இதில் கடைசியில் நானும்

இணைந்து கொள்ளும் கொடுமை இதுவோ

ஆடிப் பாடி திரிந்த இடமெல்லாம

ஆள் அரவமற்று

அமைதியாய் இருப்பதாய் ஓர் பிரமை.

கை கோர்ந்து நடந்து திரிந்த

கடற்கரையோர கடலலைகள்

எள்ளி நகையாடுகின்தே

என் நிலை கண்டு...


நிலவினை ரசிக்கையில்
உயிரான அவன் நினைவுகள்
எரிமலையாகி என்னுள்
அணு அணுவாய் உயிர் பறிக்கும்
கொடுந் துயர் இதுவோ...

நீண்ட இரவினால்

நிம்மதியின்றி தவிக்கும்

தலையணையுடன்

சேரந்து என் மனசும்..